Ik denk dat ik daar al van jongs af aan mee bezig was. Als klein Amerikaans meisje op een school in Nederland waar ik niet geaccepteerd werd, vond ik het best lastig om een plekje te vinden waar ik mezelf kon zijn behalve in mijn kamer. Daar dwaalde ik af in mijn eigen creaties, mijn droomwereld. Dansen en optreden voor mijn eigen gefantaseerde publiek, haarborstel in mijn hand en ik was Cindy Lauper. Al snel verdween de haarborstel en danste ik serieus op alle nummers van Madonna en Gloria Estefan. Mijn danskunsten verplaatsten zich naar de woonkamer waar ik optredens gaf aan mijn ouders.
When I dance I feel like I’m on top of the world!
Al op driejarige leeftijd voelde ik de magie van dans en was ik vastbesloten om dat gevoel nooit meer los te laten. Meerdere danslessen in de week, optredens en wedstrijden door heel Nederland: ik was niet te stoppen, want ik moest dansen. Helaas was mij niet altijd alles gegund, aangezien ik nooit maatje 34 had en dat wel belangrijk gevonden wordt in de danswereld. Ik werd erop beoordeeld en gelijk afgeschreven. Mijzelf accepteren hoe ik was vond ik belangrijk maar wel heel moeilijk, omdat ik continu voor een spiegel stond naast meiden die (in mijn ogen) het perfecte lichaam hadden.
Gelukkig was mijn liefde voor dans zo groot dat zelfs dát mij niet tegengehouden heeft. Want het gevoel dat je krijgt als je danst is onbeschrijfelijk en kan niemand overtreffen!
Dancers are instruments, like a piano the choreographer plays.
In mijn tienerjaren luisterde ik naar muziek van Usher, Janet Jackson en Missy Elliot. Zij hadden één ding waar ik helemaal verliefd op was: de choreografieën die gedanst werden in hun videoclips. Al snel had ik in de gaten dat ik niet naar de dansers keek, maar naar de creatie daarachter. Dat je alle lagen van muziek kan vertalen naar de bewegingen van het lichaam, hoe mooi is dat! Op dat moment wist ik zeker wat ik met dans wilde gaan doen. Ik hoefde niet in de schijnwerpers te staan, maar ik wilde het creatieve brein zijn. Ik wilde choreograferen.
Op mijn zestiende mocht ik beginnen met dansles geven. Eigenlijk was het niet echt lesgeven, ik was aan het choreograferen. Ik had geen zin om bepaalde technieken aan te leren of laat staan het te oefenen met de kinderen. Eigenlijk wilde ik dat ze het allemaal al konden, zodat ik de creatie in mijn hoofd kon vertalen naar de werkelijkheid.
A dream doesn’t become reality through magic, it takes determination and hard work.
Een dansopleiding was niet aan mij besteed. Het idee dat ik niet geaccepteerd zou worden vanwege mijn gewicht stond me tegen. Ik koos ervoor om een andere opleiding te volgen (PABO) en bleef daarnaast keihard doordansen. Zonder er al te veel over nagedacht te hebben, was deze opleiding het beste wat ik ooit had kunnen doen. Ik leerde lesgeven, omgaan met een grote groep, pedagogiek en nog veel meer. Eigenlijk leerde ik nog iets veel belangrijkers in die vier jaar tijd. Ik leerde mijzelf kennen, reflecteren op mijn acties, fouten erkennen en weer verbeteringen aanbrengen. Vier jaar lang waren mijn weken gevuld met studeren, danstrainingen tot laat, dansles geven en stage lopen. Dit was misschien wel de zwaarste tijd van mijn leven, maar het was het waard. ‘Hard work pays off!’
Every great dream begins with a dreamer.
De ideeën die ik tijdens mijn opleiding had en in een scriptie verwerkt heb over dans in het onderwijs worden nu tien jaar later werkelijkheid. Ik ontwikkel (vakoverstijgende) danslessen voor het basisonderwijs in opdracht van verschillende gemeenten en coach leerkrachten om hiermee om te gaan. De vele uren dansles die ik naast mijn studie gaf, zijn niet voor niets geweest. Ik kon namelijk gelijk aan de slag. Van jong tot volwassenen, basisschool tot hogeschool, recreatielessen tot selectie- en wedstrijdgroepen en het ontwikkelen van dansprojecten voor de gemeente … ik heb het allemaal mogen doen. Wat ben ik dankbaar dat ik dat nog steeds mag doen en het een fulltime job is!
Terwijl ik dansles geef voor mijn brood, blijf ik nog steeds dromen over mijn passie. Dansen vind ik leuk, maar choreograferen is mijn droom. Ik heb me in de loop van de jaren ontwikkeld als choreograaf door onder meer mee te doen aan de choreografiewedstrijd ‘The Hague Moves”. Twee keer kwam ik in de finale terecht. Ik won niet maar ze geloofden in me. Ik kreeg subsidie om een eigen theaterstuk te choreograferen en op te laten voeren in drie verschillende theaters. Onder begeleiding van een goede coach heb ik nieuwe inzichten gekregen waardoor ik het choreograferen nog interessanter ben gaan vinden. Zo heb ik twee mooie eindvoorstellingen mogen neerzetten met mijn eigen dansschool. Intussen droom ik verder …
But my dreams are still here and ready any moment now to come true.
